Είναι πολλοί αυτοί που έχουν αδυναμία στις ανατριχιαστικές ιστορίες και η παρούσα συλλογή έχει κάνει μια καλή επιλογή από τέτοιες ιστορίες. Εάν δεν σας αρέσει να τρομάζετε είναι καιρός να σταματήσετε να διαβάζετε το άρθρο αυτό, εάν όμως το διασκεδάζετε τότε βρίσκεστε στο στοιχείο σας. Αφήστε μας λοιπόν να σας τρομάξουμε.
Η διαβολική Καρδιά
Στις 16 Μαρτίου του 1995, ο Terry Cottle αυτοπυροβολήθηκε και σκοτώθηκε στο μπάνιο του σπιτιού του που μοιραζόταν με τη γυναίκα του, Cheryl. Είχε υπάρξει ένας καυγάς, πάντα υπήρχαν καυγάδες και ο Terry είχε απειλήσει ότι θα χρησιμοποιήσει όπλο, πριν από μερικούς μήνες. Η Cheryl άκουσε τον κρότο από την άλλη μεριά της πόρτας αφότου είδε τον σύζυγό της να μπαίνει στο μπάνιο με το περίστροφο. Τον άκουσε να φωνάζει, «βοήθησέ με, πεθαίνω» και μετά πέθανε. Είχε ρίξει μια σφαίρα στον εγκέφαλό του.
Το μόνο θετικό στην ιστορία ήταν το γεγονός ότι ο Terry, ετών 33, ήταν σε πολύ καλή φυσική κατάσταση και ήταν δωρητής οργάνων. Η καρδιά του έσωσε τη ζωή του 57χρονου Sonny Graham, που είχε μολυνθεί με έναν ανίατο ιό της καρδιάς πριν από έναν χρόνο.
Το 1996, ο Sonny έγραψε ένα ευχαριστήριο γράμμα στη χήρα του Terry και παρόλο που το γραφείο που συντόνιζε την δωρεά οργάνων είχε συστήσει να μην υπάρξει επαφή, αποφάσισαν να συναντηθούν. Όταν το έκαναν, ο Sonny ένιωσε αστραπιαία έλξη για τη χήρα του άνδρα, η καρδιά του οποίου βρισκόταν τώρα πλέον στο δικό του στήθος. «Ένιωσα σα να την ξέρω για χρόνια, δεν μπορούσα να τραβήξω τα μάτια μου από πάνω της», είχε δηλώσει ο Sonny σε μια τοπική εφημερίδα μετά από χρόνια, το 2006. Την εποχή εκείνη ήταν και οι δύο παντρεμένοι αλλά μετά από καιρό χώρισαν και αποφάσισαν να συγκατοικήσουν το 2001. Ήταν μια περιπετειώδης σχέση, όπως ήταν και ο γάμος της Cheryl και του Terry, αλλά τελικά παντρεύτηκαν το 2004.
Τέσσερα χρόνια μετά, χωρίς καμία ένδειξη ότι κάτι σοβαρό συνέβαινε, ο Sonny έβαλε τέρμα στη ζωή του με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το είχε κάνει ο Terry. Αυτοκτόνησε με έναν πυροβολισμό. Η καρδιά που χτυπούσε μέσα του για 12 δανεισμένα χρόνια, έπαψε πλέον να χτυπάει.
Το Ανείπωτο Γεύμα
Να σας προειδοποιήσουμε στο σημείο αυτό, πως κάποιες από τις παρατιθέμενες ιστορίες είναι ακατάλληλες τόσο για τον φοβητσιάρη, όσο και για τον σιχασιάρη και η συγκεκριμένη ιστορία απευθύνεται στον δεύτερο τύπο.
Ο χαρακτηρισμός ‘ασεξουαλικός’ αποτελεί μια ισχύουσα σεξουαλική κατεύθυνση, ή καλύτερα την έλλειψη κάποιας. Κάποιοι άνθρωποι απλά δεν έχουν καμία σεξουαλική προτίμηση και δεν βλέπουν τη σεξουαλικότητα ως στοιχείο της ύπαρξής τους. Αν και αυτό είναι φυσιολογικό μέσα στη σπανιότητά του, ο Ιάπωνας καλλιτέχνης Mao Sugiyama προχώρησε την ασεξουαλικότητά του στο απώτερο άκρο που θα μπορούσε κανείς από εμάς να σκεφτεί. Αφαίρεσε χειρουργικά τα γεννητικά του όργανα. Αλλά αυτό δεν είναι όλο, δυστυχώς όχι.
Οργάνωσε ένα εορταστικό γεύμα κατά τη διάρκεια του οποίου έξι καλεσμένοι πλήρωσαν το αντίτιμο των 250 δολαρίων το πιάτο για να έχουν την τιμή να φάνε τα μαγειρεμένα γεννητικά όργανα του Mao Sugiyama. Και ναι, γνώριζαν ακριβώς τι έτρωγαν, πλήρωσαν με τη θέλησή τους για να τα φάνε και μάλιστα δημοσίευσαν τις απόψεις τους για την εμπειρία τους αυτή. Και παρόλο που μόνο έξι έφαγαν, πάνω από 70 άτομα παρευρέθηκαν και παρακολούθησαν το δρώμενο, που ενάντια στους κανόνες της υγιεινής και στους κώδικες γαστρονομίας ήταν το αποτέλεσμα της μαγειρικής των γεννητικών οργάνων του Sugiyama με μανιτάρια και μαϊντανό.
Το φάντασμα του Θύματος
Όταν ο νοσοκομειακός τραυματιοφορέας Allen Showery κλήθηκε για ανάκριση από την αστυνομία του Σικάγο το 1977, ήξερε περί τίνος επρόκειτο. Ή μάλλον, σε ποιον αφορούσε. Στην Teresita Basa, που επίσης εργαζόταν στο Edgewater Hospital και που στις αρχές του 1976 ο Showery είχε πάει στο διαμέρισμά της και την μαχαίρωσε θανάσιμα πριν βάλει φωτιά στο σπίτι της. Ήλπιζε πως η αστυνομία δεν θα ήξερε τίποτε. Αλλά ήξεραν τα πάντα. Η Teresita, η γυναίκα που είχε δολοφονήσει, τους τα είχε πει.
Νωρίτερα το 1977, η τεχνικός αναπνοής Remy Chua, που εργαζόταν με την Teresita αλλά δεν την ήξερε πολύ καλά, είδε τη νεκρή γυναίκα να χαζεύει στο σαλόνι του νοσοκομείου. Λίγο αργότερα συνέβη μια αλλαγή στη Remy. Άρχισε να επιδεικνύει περίεργες μανιέρες και να ακολουθεί συνήθειες που δεν ήταν δικές της. Έγινε απόμακρη, κάποιες φορές έμοιαζε σα να ήταν σε καταληψία. Τραγουδούσε τραγούδια που δεν τα γνώριζε, μετά αρνούνταν ότι τα είχε τραγουδήσει ή ότι είχε πει οτιδήποτε. Τα περίεργα φαινόμενα χειροτέρεψαν μέχρι που κάποια μέρα η Remy έπεσε στο κρεβάτι της και άρχισε να μιλάει στην οικογένειά της με τη φωνή της Teresita.
Ο άντρας της Remy, ο Joe, ήταν γιατρός και η Teresita απευθύνθηκε κυρίως σε εκείνος παρακαλώντας τον να πάει στην αστυνομία. Και είχε πολλές πληροφορίες, κατονόμασε τον Showery και έβαλε τον Joe να καταγράψει διάφορα πράγματα που της είχε κλέψει από το διαμέρισμά της, καθώς και τα ονόματα και τα τηλέφωνα των συγγενών που θα επιβεβαίωναν ότι τα αντικείμενα ήταν δικά της. Αν και η αστυνομία ήταν δικαιολογημένα σκεπτική, κάλεσαν τον Showery και παρακολούθησαν το άλλοθι του να καταρρέει καθώς οι συγγενείς της Teresita έδειξαν τα αντικείμενά της που η αστυνομία όντως βρήκε στο σπίτι του Showery. Ομολόγησε και συνελήφθη για τον φόνο.
Η Remy δεν είχε έκτοτε άλλη παρόμοια εμπειρία. Παρά την ακρίβεια των πληροφοριών που είχε δώσει, κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να εξηγήσει πώς και γιατί συνέβη αυτό στη γυναίκα.
Ο Τρόμος του Enfield
Τη νύχτα της 25ης Απριλίου του 1973, ένα αγόρι που λεγόταν Greg Garrett έπαιζε στην πίσω αυλή του στο Enfield του Illinois όταν δέχτηκε επίθεση. Όχι από κάποιο πρόσωπο ή κάποιο ζώο που είχε ποτέ δει, μέχρι στιγμής κανείς δε γνωρίζει τι ήταν. Έσκισε τα παπούτσια του σε κομματάκια και τον άφησε να κλαίει. Μετά από λίγα λεπτά ο ντόπιος ένοικος Henry McDaniel άνοιξε την μπροστινή του πόρτα όταν άκουσε ένα ελαφρύ ξύσιμο και βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο σε αυτό που θα ονομαζόταν ‘Τρόμος του Enfield’.
Οι περιγραφές του Greg και του Henry ήταν ακριβώς ίδιες. Το τρομακτικό ον ήταν κοντό, όχι πάνω από ενάμιση μέτρο και είχε τρία πόδια. Ναι, τρία. Είχε επίσης κοντόχοντρα μπράτσα που κατέληγαν σε κάτι σαν δαγκάνες ή νύχια και φαινόταν σα να βρισκόταν στο κέντρο του σώματός του και όχι στις δύο πλευρές. Ήταν μαλλιαρό αλλά και γλιστερό, είχε κόκκινα μάτια σε μέγεθος φακών. Λίγα λεπτά νωρίτερα, τα παιδιά του Henry επέμεναν ότι ένα τέρας προσπάθησε να μπει στο σπίτι την ώρα που αυτός και η γυναίκα του είχαν βγει έξω για δείπνο. Στην αρχή είχε γελάσει, αλλά όταν είδε το ον στο κατώφλι του έκλεισε αμέσως την πόρτα και κατευθύνθηκε προς το όπλο του.
Άνοιξε με δύναμη την πόρτα και έριξε τέσσερεις τουφεκιές. Ήταν σίγουρος ότι το χτύπησε με την πρώτη και είπε ότι το πλάσμα τσίριξε σαν αγριόγατα πριν τραπεί σε φυγή, καλύπτοντας 25 μέτρα με λίγους δυνατούς πήδους. Κάλεσε αμέσως την αστυνομία και τις επόμενες ημέρες αναφέρθηκαν κι άλλες θεάσεις από ερευνητές, απεσταλμένους του σερίφη, ακόμα και από έναν διευθυντή ειδήσεων ενός ραδιοφωνικού σταθμού και από τους συνεργάτες του. Ο Henry το είδε ακόμα μια φορά έξω από το παράθυρό του καθώς περπατούσε κοντά σε κάτι σιδηροδρομικές γραμμές.
Και μετά, εξαφανίστηκε. Ότι και να ήταν, δεν το είδε κανείς ξανά ποτέ. Ας ελπίσουμε ότι θα παραμείνει έτσι.
Τα Παιδιά
Ο Brian Bethel είναι αξιοσέβαστος βετεράνος δημοσιογράφος και αρθρογράφος στο Abilene Reporter News. Στη δεκαετία του ‘90, ο Brian έγραψε μια αναφορά που περιέγραφε λεπτομερώς μιαν εμπειρία που σύντομα θα μοιραζόταν με πολλούς περισσότερους. Η ιστορία του είναι μοναδική λόγω του ότι ήταν η πρώτη και ειπώθηκε από κάποιον με δημοσιογραφικό μάτι που δεν είχε απολύτως τίποτε να κερδίσει (ή μια καριέρα να χάσει) δημοσιεύοντας μια τόσο απίστευτη διήγηση.
Ένα απόγευμα καθώς ο Brian καθόταν παρκαρισμένος στον τοπικό κινηματογράφο πλησίασαν τη μεριά που καθόταν δύο παιδιά με ηλικία όχι μεγαλύτερη των 10 ή 12 χρόνων. Ο Brian κατέβασε το παράθυρό του περιμένοντας να του ζητήσουν χρήματα. Μόνο ένα από τα αγόρια μίλησε, αλλά πριν ακόμα βγουν λέξεις από το στόμα του ο Brian ζώστηκε με φόβο. Έναν παράλογο φόβο που πάγωνε την καρδιά του και δεν μπορούσε να εξηγήσει.
Το αγόρι είπε μια ιστορία. Ήθελαν λέει, να δουν την ταινία, άφησαν τα χρήματά τους στο σπίτι και ρώτησαν τον Brian αν μπορούσε να τα μεταφέρει. Ο Brian προσπάθησε να αποφύγει να τα κοιτάξει για να μην δείξει τον φόβο του και πρόσεξε πως η τελευταία παράσταση της ταινίας είχε ήδη ξεκινήσει. Το μικρότερο αγόρι εκλιπαρούσε. Ήταν μόνο δύο μικρά παιδιά, δεν είχαν όπλα. Καθώς ο Brian τελικά αντίκρισε στα μάτια το παιδί, το μυαλό του αγρίεψε από τον τρόμο. Και των δύο παιδιών τα μάτια ήταν κατάμαυρα σαν κάρβουνα. Τραυλίζοντας να τον συγχωρέσουν ξεκίνησε να σηκώνει το τζάμι και να βάζει μπροστά τη μηχανή καθώς το μικρό αγόρι φώναξε άγρια, «δεν μπορούμε να μπούμε μέσα εκτός εάν εσύ μας αφήσεις! Άφησέ μας να μπούμε!»
Ο Brian έφτασε αστραπιαία πίσω στο σπίτι του και έγραψε την εμπειρία του αυτή αργότερα τη νύχτα. Προφανώς δεν είναι ο μόνος που γράφει μια ιστορία για ανθρώπους με μαύρα μάτια. Στο διαδίκτυο κυκλοφορούν πολλές τέτοιες ιστορίες που συνήθως αφορούν παιδιά αλλά και κάποιες φορές ενήλικους, με παρόμοια αιτήματα, που προκαλούν ανεξήγητο πανικό σε όλους όσους συναντούν. Ίσως να είναι απλά αυτά τα μάτια, ή η περίεργη, σχεδόν μη ανθρώπινη φύση της ομιλίας τους, ή η μοχθηρή αρπακτική φύση τους που όσοι τους έχουν συναντήσει βλέπουν να αντανακλάται πίσω από την επιφάνεια. Κανείς δεν συναναστράφηκε μαζί τους για αρκετό χρόνο για να ανακαλύψει ποιοι ή τι είναι. Ίσως να είσαστε εσείς που θα τους συναντήσετε ένα σκοτεινό βράδυ, σε κάποια άκρη του δρόμου καθώς περπατάτε μονάχος.
Η Οντότητα
Πολλοί άνθρωποι εύχονται μια μέρα η ιστορία της ζωής τους να γινόταν ταινία στο Χόλυγουντ. Εκτός εάν πρόκειται για την ιστορία που ενέπνευσε την ταινία του 1982 The Entity, μια ταινία που ξεκινάει με μια γυναίκα που βιάζεται στο κρεβάτι της από ένα αόρατο ον και που βασίζεται στα γεγονότα που συνέβησαν στην Doris Bither στο Culver City της Καλιφόρνια στις αρχές του ’70.
Σύμφωνα με τους ερευνητές του παραφυσικού που εξέτασαν την περίπτωσή της (η Doris αναζήτησε τη βοήθειά τους καθώς είχε κρυφακούσει μια συζήτησή τους σε ένα βιβλιοπωλείο), ήταν σε εντελώς χάλια κατάσταση. Αλκοολική, διαρκώς μεθυσμένη, είχε υποστεί κακοποίηση από τους γονείς της και φερόταν υβριστικά στους γιους της. Περιοδικά δεχόταν φυσική επίθεση από τρεις οντότητες που κανείς δεν μπορούσε να δει και παρά τις αμφιβολίες τους είδαν τις οντότητες με τα ίδια τους τα μάτια.
Σύμφωνα με τους ερευνητές του παραφυσικού που εξέτασαν την περίπτωσή της (η Doris αναζήτησε τη βοήθειά τους καθώς είχε κρυφακούσει μια συζήτησή τους σε ένα βιβλιοπωλείο), ήταν σε εντελώς χάλια κατάσταση. Αλκοολική, διαρκώς μεθυσμένη, είχε υποστεί κακοποίηση από τους γονείς της και φερόταν υβριστικά στους γιους της. Περιοδικά δεχόταν φυσική επίθεση από τρεις οντότητες που κανείς δεν μπορούσε να δει και παρά τις αμφιβολίες τους είδαν τις οντότητες με τα ίδια τους τα μάτια.
Καθώς η Doris ξεκίνησε να βλαστημά και να προκαλεί με διάφορους τρόπους τις οντότητες, φώτα εμφανίστηκαν στο δωμάτιο που συνοδεύονταν από μια στροβιλώδη πράσινη ομίχλη στη γωνία όπου εμφανίστηκε η μορφή του επάνω μέρους του σώματος ενός άνδρα. Μόνο το σχήμα, όχι χαρακτηριστικά προσώπου, μόνο ένας ασώματος κορμός μέσα στη στροβιλώδη πράσινη ομίχλη και τότε ήταν που ο ένας από τους ερευνητές λιποθύμησε.
Οι φωτογραφίες που τραβήχτηκαν κατά τη διάρκεια του περιστατικού δεν έδειξαν ακριβώς αυτό που περιέγραψαν οι ερευνητές. Πάντως η Doris και η προβληματική οικογένειά της εξαφανίστηκαν από το προσκήνιο μετά το 1980. Κάποιοι ερευνητές πιστεύουν ότι οι τρεις οντότητες ήταν ψυχικές προβολές της επιθετικότητας που ένιωθε η Doris απέναντι στους τρεις γιους της.
Το Πριόνι
Ετοιμαστείτε να αηδιάσετε ξανά. Δεν ζητάμε συγνώμη, άλλωστε με τη δική σας θέληση εξακολουθείτε να διαβάζετε. Τον Ιούνιο του 2011 λοιπόν, οι υπηρεσίες επειγόντων περιστατικών έστειλαν ένα ασθενοφόρο στο σπίτι του 65χρονου Barrie Hepburn. Ο Barrie ήταν συνταξιούχος θιασώτης των αγωνιστικών αυτοκινήτων και παραπληγικός. Κατέληξε στο αναπηρικό καροτσάκι το 2000 όταν πυροβολήθηκε από έναν γείτονα σε έναν καυγά που είχε μ’ αυτόν. Ο Barrie είχε πει στον υπάλληλο του κέντρου βοήθειας ότι αιμορραγούσε βαριά και φοβήθηκαν το χειρότερο καθώς ξαφνικά σώπασε κατά τη διάρκεια του τηλεφώνου. Σίγουρα δεν περίμεναν αυτό που βρήκαν, που ήταν το σοκ της ζωής τους και διάφοροι αποκρουστικοί αστικοί μύθοι δημιουργήθηκαν έκτοτε από το περιστατικό αυτό.
Ο Barrie, που είχε χάσει την αισθητικότητα και στα δύο πόδια του, έκανε μια ενθουσιώδη προσπάθεια να αφαιρέσει το ένα από αυτά με τη βοήθεια ενός σιδεροπρίονου. Πρόσφατα είχε απελπιστεί διότι είχε μεγάλο πρόβλημα να μπει και να βγει από τα αγαπημένα του αγωνιστικά αυτοκίνητα και οι ικεσίες του στους γιατρούς του για ακρωτηριασμό λάμβαναν αρνητική απάντηση. Ο Barrie αποφάσισε πως εάν ξεκινούσε από μόνος του την επέμβαση οι γιατροί δεν θα είχαν άλλη επιλογή από το να τη συνεχίσουν. Όταν το βοηθητικό ιατρικό προσωπικό έφτασε στον τόπο, το δεξί του πόδι ήταν σχεδόν πλήρως αποσπασμένο, ο πλαστικός σάκος που είχε χρησιμοποιήσει για αιμοστατικό επίδεσμο ήταν καλυμμένος με μεγάλες ποσότητες αίματος και τα πράγματά του βρισκόταν πίσω από αυτόν ήδη έτοιμα για το νοσοκομείο.
Το Τέρας κάτω από το Κρεβάτι
Λίγο πριν το τέλος, έχουμε την ιστορία του Guy Whitall, ενός πρώην παίχτη του Κρίκετ, που όχι και πολύ παλιά απόλαυσε έναν ήρεμο υπνάκο στο καταφύγιο Humani της Ζιμπάμπουε. Καθώς ετοιμαζόταν για την ημέρα του, καθισμένος στην άκρη του κρεβατιού του, ο 40χρονος δεν είχε ιδέα για το ότι είχε μόλις ζήσει και εξακολουθούσε να ζει στην πραγματικότητα, αυτό που αποτελεί τον μεγαλύτερο παιδικό εφιάλτη.
Αγνοώντας το γεγονός καθώς ξεκίνησε να ετοιμάζει το πρωινό του στη σουίτα του, ξαφνιάστηκε από τις τρομαχτικές κραυγές του σπιτονοικοκύρη που έρχονταν από το σημείο όπου είχε κοιμηθεί. Ο Whitall γύρισε πίσω τρέχοντας στη σουίτα για να πάθει το σοκ της ζωής του.
Γιατί κάτω από το κρεβάτι του ήταν ένας ζωντανός κροκόδειλος δυόμιση μέτρων και 150 κιλών. Οι κραυγές του σπιτονοικοκύρη τον ξεσήκωσαν, αλλά πριν από αυτό κείτονταν ακίνητος για ώρες, όταν ο Whitall ετοιμαζόταν για ύπνο, κατά τη διάρκεια όλης της νύχτας, ακόμα και όταν στάθηκε με τα πόδια του λίγα εκατοστά δίπλα του.
Η Υπνοβατική Αυτοκτονία
Η 18χρονη Carissa Glenn λίγο μετά τη μετακόμισή της στο νέο της διαμέρισμα στο Cornwall, άρχισε να νιώθει μια παρουσία. Είχε την αίσθηση ότι κάποιος ή κάτι ήταν εκεί όταν βρισκόταν μόνη της τη νύχτα και συχνά το ανέφερε στην οικογένειά της και σε φίλους το διάστημα του ενός μηνός και κάτι που ζούσε στο διαμέρισμα. Πριν μετακομίσει στο διαμέρισμα είχε ακούσει μια φήμη ότι ο προηγούμενος ενοικιαστής είχε κρεμαστεί.
Σύμφωνα με τους φίλους της, είχε ιδιαίτερα ζωντανούς εφιάλτες σχετικά με το κρέμασμα και ένιωθε ότι το διαμέρισμα ήταν στοιχειωμένο. Οι φίλοι της ανησύχησαν καθώς η Carissa είχε ιστορικό υπνοβασίας και πραγματοποιούσε πράγματα που ονειρευόταν. Και παρόλο που η φήμη για τον προηγούμενο ενοικιαστή αποδείχθηκε τελικά λανθασμένη, η Carissa μπορεί τελικά να ήταν θύμα στοιχειώματος.
Στις 14 Απριλίου του 2008, η χαρούμενη νεαρά κοπέλα που είχε βγει έξω για ποτό με τους φίλους της το προηγούμενο βράδυ, κρεμάστηκε με μια εσάρπα. Οι φίλοι της έλεγαν ότι ήταν χαρούμενος άνθρωπος και το μόνο άγχος της ήταν πως δεν ήθελε να γυρίσει πίσω στο διαμέρισμά της εξαιτίας των εφιαλτών που έβλεπε.
Και με την ιστορία αυτή, σας ευχόμαστε όνειρα γλυκά!
